Terug naar Nijmegen

Afgelopen maandag hebben we een nagesprek gehad in het ziekenhuis in Nijmegen met de arts die mede voor David heeft gezorgd en onze contact arts was tijdens ons verblijf daar. De zuster die voor David zorgde in de nacht dat hij overleed, was er ook bij. 

Het was best confronterend om daar terug te komen omdat het de eerste keer was sinds we daar redelijk abrupt weg gingen. Maar we hadden er allebei wel behoefte aan om weer terug te gaan naar Nijmegen dus de timing was goed. Tijdens het gesprek konden we ook vragen stellen. Eén van de dingen die we graag willen weten is bijvoorbeeld of het wat David had erfelijk is of ’toeval’ dat het 2 keer in 1 familie voor komt. Helaas is dat moeilijk te zeggen.

Er zijn in die tijd wel een aantal tests gedaan maar daar komt alleen naar voren dat er mogelijk een beschadiging in het X gen is waardoor het meer voor komt bij mannen dan bij vrouwen. Omdat vrouwen XX genen hebben en mannen XY zal bij de vrouw een mogelijke beschadiging in 1 van de X-en worden goedgemaakt door de andere X. Bij de man is dat backup systeem dus niet en kan een defect in het X gen sneller leiden tot bijvoorbeeld een gat in het middenrif. Dus er blijft onduidelijkheid over of het zich kan herhalen bij een eventuele volgende zwagerschap. Er is geen aanleiding om bij een volgende zwangerschap “speciale” dingen te doen zoals extra onderzoeken in het ziekenhuis, omdat Marieke verder een hele goede/fijne zwangerschap heeft gehad. Wel is er een verhoogd risico op herhaling, omdat het heel toevallig is dat zoiets zeldzaams in 2 keer in 1 familie voorkomt. Dus we zullen dan wel een extra uitgebreide 20 weken echo in het ziekenhuis hebben om alles even goed te bekijken. Daarbij moeten we natuurlijk ook in het ziekenhuis bevallen.

Na het gesprek zijn we nog even naar de kamer gelopen waar David zijn hele leventje gelegen heeft en overleden is. Er lag nu een ander kindje en dat was een hele rare gewaarwording. Geen ECMO maar wel alle andere apparatuur waar David toen ook aan lag. Marieke vond het heel confronterend om weer in dezelfde kamer te zijn en dan dat bedje met 2 kleine baby-beentjes erboven uit te zien. Het was onwerkelijk om daar weer te staan.

Daarna hebben we ook nog een gesprek gehad met een maatschappelijk werkster. We hadden haar tijdens ons verblijf in Nijmegen ook al gesproken, maar hadden er toen niet zoveel behoefte aan. Nu wel, behoefte aan het weten of we “het goed doen” in dit proces en of de dingen waar we tegen aan lopen ook “normaal” zijn. We hadden er niet zoveel verwachting bij maar het was een heel prettig gesprek waar we samen veel aan hadden.

Sinds kerst en oud-en-nieuw zijn er bij ons allebei meer emoties naar boven gekomen. Meer dan we eigenlijk verwacht hadden tijdens bijvoorbeeld het “afsluiten” van een oud jaar en door naar een nieuwe. Op zoveel vlakken kijk je met een ander gevoel terug, anders dan andere jaren.

Marieke heeft het sinds kerst een beetje ervaren als een soort van “terugslag”. Veel emoties die ineens weer naar boven kwamen en de confrontatie met bepaalde zaken zoals thuis spulletjes opruimen die van David waren. Misschien ook doordat ze nog niet aan het werk was, wat op zich goed was omdat ze die rust zeker nodig had. Maar dat maakt misschien ook dat ze makkelijker geconfronteerd wordt met haar emoties.

Ik ben na David’s overlijden redelijk snel weer aan het werk gegaan omdat ik daar behoefte aan had en geen zin had om thuis te “wachten op de verwerking”. Niet dat ik wilde vluchten in het werk zodat ik die confrontatie uit de weg wilde maar meer omdat ik er denk ik niet zo goed tegen kon om dan maar thuis te zijn. En ik had ook weer zin om wat te doen, anders dan Marieke die daar toen echt die ruimte nog niet voor had.

Sinds eind oktober ben ik gestart met halve dagen en een paar weken voor kerst weer full time. Ik merkte dat dat niet heel goed ging. Moeite met concentratie en ook naast werk gewoon moeite om het overzicht te houden. Het weekje vrij tussen kerst en oud-en-nieuw was een welkome rust, maar dan merk je dus ook dat er meer veranderd is dan gedacht. Waar we normaal erg genieten van de kerstperiode moesten we nu echt ons best doen om er voor onszelf thuis wat gezelligs van te maken maar hebben we vooral samen heel veel uitgerust.

Na oud-en-nieuw ben ik weer fulltime aan het werk en dat gaat iets beter dan daarvoor, maar ik merk dat ik naar het einde van de week voor mijn gevoel gewoon niet echt optimaal functioneer. Een aantal dingen gaan niet meer zo vanzelfsprekend en dat ik kan minder aan dan dat ik gewend ben. Op mijn werk is er gelukkig begrip voor de situatie en krijg ik de ruimte als ik dat nodig heb. Ik moet alleen nog ontdekken wat ik nodig heb.

Er is voor dit proces gewoon geen handleiding over hoe je het moet aanpakken en hoeveel tijd je waarvoor kwijt bent. Het scheelt wel dat we van elkaar weten en accepteren dat we naast de verwerking samen, allebei een ander proces hebben. Maar het ontdekken van hoe je in je eigen proces het best kan handelen en het zoeken naar een gezonde balans tussen dingen die “moeten”, rust en emoties is best lastig. Het is af en toe wel even wat harder werken in onze relatie omdat alles minder vanzelfsprekend gaat dan ervoor, maar we hebben het wel heel erg goed.

Stilaan kijken we ook weer naar de toekomst. Zouden we weer in verwachting willen/kunnen raken. Hoe zou dat gaan. Kan het weer mis gaan. Wat als het mis gaat. Allerlei vragen en geen antwoorden. Wel weten we dat we heel graag meer kinderen willen en geloven ook dat God ze zal geven. Doordat Hij erbij is zijn we niet bang voor de toekomst. We vinden het alleen wel spannend…

Het is niet (meer) mogelijk een reactie te plaatsen


Berichten 1 tot en met 6 van totaal 6
 

Annemarie Leeuwen uit maarssen

woensdag, 08-02-12 15:57

Hey kanjers,

Wat een moeilijke tijd. Houd vol! Het zal écht, écht steeds een stapje vooruit gaan!

(Als jullie er aan toe zijn om weer een avondje Mark Gungor te kijken met z'n vieren of gewoon te komen eten; geef maar een seintje!)

Dikke knuffel!
Anne

 

alinde knepper

woensdag, 08-02-12 14:06

Lieve allebei!!
wat fijn dat jullie ons allemaal blijven delen in jullie moeiten en vragen!!
weet dat we nog steeds veel aan jullie denken en nog steeds voor jullie bidden..want wij weten zeker dat God jullie dragen zal in dit alles..al ervaar je t misschien de ene keer meer en intenser dan een andere keer!! Hij laat niet los wat Hij begon!!!!!
Sterkte met en in alles!!!
knuffel van mij! Alinde

 

anne-margreet Slump-ter Borg uit Echten

woensdag, 08-02-12 11:17

lieve Nathanael en Marieke
Het is ook niet eenvoudig volgens mij gaat het niet om "verwerken"maar een plaats geven.
Dat is- dag voor dag-en elke dag weer opnieuw in de situatie zoals het dan is.
David blijft" bij jullie" en moet ook elke dag zijn plekje hebben in jullie denken en doen ,situatie en herinnering.(ook bij ons)
Dat is elke dag weer anders en denk nooit -dat moet nu anders of voorbij zijn-vaak ook door de omgeving-
David blijft jullie zoon.
Heel veel sterkte met alle keuzes ik blijf aan jullie denken.en bovenal bidden.
liefs tanne-margreet

 

Hans & Sitie

woensdag, 08-02-12 10:44

Lieve N&M

Nog steeds dragen we jullie in gebed..
Heel mooi hoe jullie nog steeds open zijn over hoe jullie dit verwerken en wat er bij jullie leeft!

Liefs,
Hans & Sitie

 

Hilbert Onvlee uit Utrecht

maandag, 06-02-12 21:55

Hallo,
Zou ik jullie ook kunnen mailen?
(dit bericht hoeft dus niet op de site)
Hartelijke groet,

 

Simeon en Rianne van Dam uit Leusden

maandag, 06-02-12 13:12

Lieve N&M,

nog steeds bidden we veel voor jullie. We zijn zo trots jullie te kennen en vinden het zo bijzonder om te zien hoe open jullie zijn. De moed en trouw die jullie tonen zijn een voorbeeld voor ons.

De moeite en pijn die jullie doorstaan, daar blijven we Gods troost, kracht en plan in doorbidden. Jullie zijn geweldige ouders en een geweldig stel.

Hug, SRJJ

 
 
nl_NLDutch